KITAB PENAWAR BAGI HATI FASAL YANG KEDUA : PADA MENYATAKAN [TENTANG NIKMATNYA] TELINGA

OLEH : ASY SYEIKH ABDUL QODIR BIN ABDUL MUTTOLIB  AL INDONISI AL MANDILI (ULAMA DAN GURU MASJIDIL HARAM MEKAH)

KELEBIHAN TELINGA YANG BERKAITAN DENGAN DUNIA DAN AKHIRAT

Ketahui[lah] oleh mu [wahai saudara-saudara ku sekelian] bahawasanya [kelebihan] telinga [engkau] itu [yang telah] menjadikan [akan] dia oleh Allah Taala bagi [kegunaan] engkau [sehari-hari adalah] kerana [ianya mempunyai] beberapa faedah yang [boleh kita] bangsa[kan kepada] dunia dan beberapa faedah yang [boleh kita] bangsa[kan kepada] akhirat.

FAEDAH TELINGA YANG DIBANGSKAN KEPADA DUNIA

Maka [se]setengah daripada segala faedahnya yang [boleh di]bangsa[kan kepada] dunia [ialah engkau dapat] bersedap-sedap dengan [apa] yang [engkau] dengar[i] dan [engkau dapat] menyampaikan ia kepada memfahamkan segala perkataan yang didengar[i oleh engkau itu kepada orang lain].

FAEDAH TELINGA YANG DIBANGSKAN KEPADA AKHIRAT

Dan [se]setengah daripada segala faedahnya yang [di]bangsa[kan kepada] akhirat itu [ialah hendaklah] mendengar ia akan [ayat-ayat Al] Quran dan hadith[-hadith] Nabi [Muhammad] sollallahu alaihi wasallam dan segala ilmu yang memberi[kan] manfaat [kepada engkau].

PENGLIHATAN LEBIH AFDHAL DARIPADA PENDENGARAN

Dan kerana [keterangan yang] banyak ini [tentang] segala faedah [pendengaran maka] adalah pendengar[an] itu lebih afdhal daripada penglihat[an] kerana kebanyakan faedah penglihat[an] itu [yang banyaknya ialah di]bangsa[kan ia kepada] dunia dan kebanyakan faedah pendengar[an] itu [yang banyaknya ialah di]bangsa[kan ia kepada] akhirat.

Dan kerana itu[lah akan] mendapat[i] engkau akan [kebanyakan orang] yang buta [penglihatannya itu] lebih sempurna daripada [orang] yang tuli [pendengarannya].

BERSYUKUR DENGAN NIKMAT PENDENGARAN

Dan bermula [cara] mensyukurkan [akan nikmat] pendengar[an] itu [ialah dengan engkau] memeliharanya daripada mendengar [akan perkara-perkara] yang dilarang [oleh agama Islam] seperti mengumpat dan mengadu-ngadu.

Dan [juga memeliharanya daripada] segala perkataan yang tiada baik seperti [perkataan] bid’ah dan berbantah-bantah.

Dan seperti [memeliharanya daripada] mendengar suara perempuan dan muda belia jika ditakuti daripadanya akan fitnah.

Dan seperti [memeliharanya daripada] mendengar perkakas[-perkakas] permainan yang diharamkan seperti serunai dan gendang.

Dan jangan[lah] engkau tertipu disebabkan [terdapatnya] mereka yang menghalalkan akan mendengar [se]umpama serunai itu kerana perkataanya itu menyalahi ia akan [Al] Quran dan hadith Nabi [Muhammad] sollallahu alaihi wasallam.

Maka lazimkan[lah] oleh mu memelihara [akan] pendengar[an] engkau [ini] daripada perkataan[-perkataan]  yang keji[-keji] dan yang sia-sia kerana mereka yang menuntut dengar [walaupun tidak mengeluarkan kata-kata adalah berkongsi dan] bersekutu [sama] ia dengan mereka yang berkata-kata [yang keji-keji dan sia-sia itu] pada [perkongsian] dosa yang haram itu.

Dan lagi pula bahawasanya mendengar [akan] perkataan yang sia-sia dan keji itu [akan] mendatangkan was-was ke dalam hati [engkau].

Dan ketahui[lah] oleh mu bahawasanya perkataan yang didengar[I] itu [adalah] seperti makanan [kepada engkau kerana] [se]setengahnya memberi manfaat [kepada pendengarnya] dan setengahnya [pula] memberi[kan] mudharat [kepada pendengarnya].

Dan [se]setengahnya [pula menjadi] penawar [kepada pendengarnya] dan [se]setengahnya [menjadi] racun [pula kepada pendengarnya].

Bahkan berkekalan perkataan itu di dalam hati [engkau] lebih lama daripada berkekalan[nya] makanan di dalam perut [engkau] kerana makanan itu [akan] hilang ia dari dalam perut besar [engkau] dengan tidur dan [se]umpamanya.

Dan terkadang berkekalan ia di dalam perut [sehingga] beberapa hari [lamanya] kemudian hilang ia dengan [makan] makanan [seumpama] pencahar (julap).

Adapun perkataan [pula apabila] jatuh [ia] ke dalam hati maka terkadang[-kadang] berkekalan [perkataan itu] di dalam hati [hingga] seumur hidup [lamanya tidak hilang-hilang].

Maka jika ada ia perkataan yang jahat maka sentiasa[lah] ia memfitnahkan [kepada pendengarnya] dan mendatangkan was-was [ke dalam hatinya] bahkan terkadang mensebabkan ia akan [jatuh ke dalam] kebinasaan yang [sangat] besar [lagi berpanjangan].

Maka hendaklah bersungguh-sungguh orang yang berakal pada memelihara[kan] pendengar[an]nya [itu] dan [memelihara] segala anggotanya sebelum ditanya daripada[ apa yang dilakukan]nya [di dunia dahulu] pada hari kiamat [nanti].

Telah berfirman Allah Taala,ertinya, “bahawasanya pendengar[an] dan penglihat[an] dan hati [maka ketahuilah] sekelian[nya] itu akan ditanya daripada[ perbuatan]nya pada hari kiamat [nanti]”. [Surah Al Israk Ayat 36]

KITAB PENAWAR BAGI HATI FASAL YANG PERTAMA : PADA MENYATAKAN [TENTANG NIKMATNYA] MATA

OLEH : ASY SYEIKH ABDUL QODIR BIN ABDUL MUTTOLIB  AL INDONISI AL MANDILI (ULAMA DAN GURU MASJIDIL HARAM MEKAH)

FAEDAH PENGLIHATAN YANG BERKAITAN DENGAN DUNIA DAN AKHIRAT

Ketahui[lah] oleh mu [wahai saudara-saudara ku sekelian] bahawasanya mata engkau itu [yang telah] menjadikan [akan] dia oleh Allah Taala bagi [kegunaan] engkau [sehari-hari adalah] kerana [ianya mempunyai] beberapa faedah yang [boleh kita] bangsa[kan] [kepada] akhirat dan [beberapa faedah bagi kegunaan engkau yang boleh kita] bangsa[kan kepada] dunia.

FAEDAH MATA YANG DIBANGSAKAN KEPADA AKHIRAT

Maka [se]setengah daripada segala faedah[-faedah]nya yang [di]bangsa[kan kepada] akhirat [itu ialah engkau menggunakan mata engkau itu untuk] memandang kepada [kehebatan Allah Taala dalam menciptakan] langit dan matahari dan bulan dan bintang dan lainnya.

Supaya [dengan menggunakan pandangan mata kasar engkau itu dan pandangan mata halus engkau itu dapatlah] berdalil [oleh] engkau dengan dia atas ada[nya] Allah Taala.

Dan [dapatlah berdalil di] atas keesaan Nya dan [di] atas [ke]kuasaan Nya [atas sekelian makhluk Nya].

Dan [se]setengah daripada[ faedah]nya [yang dibangsakan kepada akhirat ialah engkau dapat] melihat akan [Al] Quran dan [engkau dapat] melihat akan jalan [untuk engkau menuju] kepada masjid dan [engkau dapat melihat akan jalan untuk menuju] kepada tempat [untuk engkau] menuntut ilmu[-ilmu agama].

FAEDAH MATA YANG DIBANGSAKAN KEPADA DUNIA

Dan [se]setengah daripada faedahnya yang [di]bangsa[kan kepada] dunia [ialah engkau dapat] melihat [kepada] perusahaan engkau.

Dan [dapat] melepaskan engkau daripada segala yang menyakiti [engkau] seperti [tersilap langkah lalu] jatuh [ke bawah] dan [seperti tersilap langkah lalu] berlaga [dengan sesuatu].

BERSYUKUR DENGAN NIKMAT PENGLIHATAN

Dan bermula [cara untuk] mensyukurkan [akan nikmat anugerah] mata itu [ialah dengan cara] memelihara[nya dan menjaganya] daripada[ fitnah mata]nya tiap-tiap [kali matanya hendak] melihat [kepada] yang haram.

Seperti [matanya hendak] melihat [kepada] perempuan yang lain daripada isterinya dan [memelihara matanya daripada hendak melihat kepada yang lain daripada] sahayanya dan mahramnya.

Dan [di antara makna mensyukuri nikmat anugerah matanya ialah dengan memelihara matanya daripada yang haram] seperti melihat akan muda belia dan seperti melihat akan aurat laki-laki.

Maka lazimkan[lah dan bersentiasalah] oleh mu akan memelihara mata engkau [itu daripada melihat yang haram sebagaimana yang disebutkan larangannya itu].

Kerana [berpandukan kepada] firman Allah Taala,ertinya, “bersabda[lah] oleh mu [wa]hai Rasulullah bagi sekelian [orang-orang] yang beriman, [maka] pejamkan[lah] oleh kamu akan mata kamu daripada [melihat] barang yang tiada harus bagi kamu melihatnya nescaya memejam oleh mereka itu akan segala mata mereka itu dan suruh[lah] oleh mu akan mereka itu dengan memelihara faraj mereka itu nescaya memelihara mereka itu akan [segala] faraj mereka itu daripada barang yang haram dikerjakan [akan] dia dan yang demikian ([kelakuan] memelihara[kan]) itu lebih baik bagi mereka itu [dan] bahawasanya Allah Taala sangat mengetahui akan batin [apa sahaja] yang mengerjakan kamu akan dia semacam [pengetahuan Allah Taala] dengan zahirnya maka membalas Ia akan mereka itu atasnya”.[Surah An Nur Ayat 30]

[Yang] ada pada ayat ini [ialah] mengajar[kan kita semua supaya ber]kelakuan yang baik dan memberitahu [akan mereka apakah perkara yang patut mereka lakukan] dan menakutkan [mereka daripada melakukan perkara yang tidak patut mereka lakukan].

Maka adapun [makna] mengajar adab [di dalam ayat di atas] maka firman Nya,

 [ertinya,] “bersabda[lah] oleh kamu [wahai Muhammad sollallahu alaihi wasallam] bagi sekelian [orang-orang] yang beriman nescaya memejamkan mereka itu akan segala mata mereka itu”.

[iaitu memelihara mata mereka] daripada [segala] barang yang tiada halal memandang kepadanya.

Dan dengan ini perkataan[lah maka] menyuruh Allah Taala akan hamba Nya dengan berkelakuan yang baik iaitu memelihara[kan] matanya daripada melihat yang haram dan memelihara[kan] kemaluannya daripada yang tiada halal dikerjakan dengan dia.

Maka wajib atas sekelian hamba [Nya] menjunjung perintah tuhannya dan jika [dia] tiada [menjunjungnya] nescaya adalah ia jahat perangai[nya] dan patut[lah] ia dimurkai [oleh tuhannya] dan diseksa [akannya].

Dan adapun [Allah Taala] memberitahu [tentang kesan berkelakuan baik itu] maka firman Nya,  [ertinya,] “bermula [yang] demikian [itu iaitu] memejamkan mata dan memelihara[kan] faraj itu [kesannya] lebih membersihkan [jiwa] dan lebih menambahkan [kesucian] bagi mereka itu”.

[Bahawa] memberitahu Allah Taala dengan ini perkataan [di] atas bahawasanya memejamkan mata dan memelihara[kan] faraj itu keduanya [adalah menjadi] sebab bagi [keupayaan seseorang hamba] membersihkan hati[nya] daripada segala dosa dan sebab bagi mem[per]banyakkan [lagi] pekerjaan kebajikan[nya].

Dan adapun [makna yang] menakutkan [daripada melakukan perkara yang diharamkan itu maka terdapat di dalam] firman Nya [iaitu],[[ertinya,] “bahawasanya Allah Taala sangat mengetahui akan [yang] batin barang [apa sekalipun] yang mengerjakan kamu akan dia [sama] seperti mengetahui Ia akan zahirnya” maka [kesannya ialah] selagi membalas Ia akan dia.

Jika ada ia [melakukan perkara-perkara] yang baik [maka] nescaya membalas Ia [akan dia] dengan pahala dan kesenangan dan syurga.

Dan [adapun] jika ada ia [melakukan perkara-perkara yang berbentuk] kejahatan maka [sudah tentu akan] membalas Ia dengan [azab] seksa dan api neraka [wal’iyazubillah].

Dan firman Nya Allah Taala, ertinya, “mengetahui oleh Allah Taala akan khianat segala mata iaitu [perbuatan] mencuri oleh mata itu akan memandang kepada yang diharamkan dan mengetahui Ia akan barang yang menyembunyi oleh segala hati daripada [ber]cita-cita [hendak] mengerjakan kejahatan dan [ber]cita-cita [untuk] mengerjakan kebajikan”.[Surah Ghafir Ayat 19]

Hadith 2. Dan [dari Ali Ibnu Abu Tolib bahawa] sabda Nabi [Muhammad] sollallahu alaihi wasallam,ertinya, “bahawasanya [haram] memandang kepada tempat yang elok daripada tubuh perempuan itu [perumpamaannya samalah] seperti [kesan] anak panah yang beracun [menusuk masuk racunnya ke dalam tubuh] daripada segala anak panah iblis (pada sangat segera membinasakan) maka barangsiapa meninggal[kan] dia kerana takut[kan azab] Allah Taala [maka] nescaya memperasakan dia oleh Allah Taala akan kesedapan amal ibadah yang menyukakan ia akan dia”.

Menceritakan akan ini hadith oleh Al Hakim daripada Huzaifah [Ibnu Husail] radhiyallahu anhu dan menghukumkan ia akan sanadnya dengan soheh.

Hadith 3. Dan [dari Abu Hurairah radhiyallahu anhu bahawa] sabda Nabi [Muhammad] sollallahu alaihi wasallam,ertinya, “ada bagi tiap-tiap manusia itu bahagiannya daripada zina [yang ingin dia lakukan], maka dua mata itu [dikira] berzina keduanya dan zina keduanya [itu ialah kerana] memandang [dia] kepada barang yang tiada harus dipandang [kepadanya] dan kedua tangan itu [dikira] berzina keduanya dan zina keduanya [itu ialah kerana] menampar [dia] akan yang dilarang menamparnya dan kedua kaki [itu dikira] berzina keduanya dan zina keduanya [itu ialah kerana] berjalan [dia] kepada tempat yang haram [dia] berjalan kepadanya dan bermula mulut itu [dikira] berzina ia dan zinanya [itu ialah kerana] mengkucup [dia] akan yang tiada halal dikucup[nya] dan bermula hati itu berkehendak ia [kepada melakukan zina] dan mencita-cita[kan] ia dan membenarkan akan yang demikian itu oleh faraj (dengan bahawa mengerjakan ia akan zina itu) atau mendustakan ia akan dia (dengan bahawa tertegah ia daripada[ melakukan]nya)”.

Menceritakan akan ini hadith oleh [Al Bukhari hadith no 6243,] Muslim [hadith no 6753, Ahmad hadith no 8321] dan Al Baihaqi daripada Abu Hurairah radhiyallahu anhu.

Dan ada pada hadith ini [yang] menunjukkan atas [makna] bahawasanya asal bagi [berlakunya] zina faraj itu [terlebih dahulu dilakukan oleh] dua mata.

Dan hendaklah menilik engkau [dengan bersungguh-sungguh] kepada segala anggota engkau dengan apa[kah] pekerjaan yang patut ia [lakukan serta apakah pekerjaan yang tidak patut dia lakukan] dan akan apa[kah] pekerjaan yang dinanti-nanti[kan balasan] baginya.

Maka [hendaklah] memelihara engkau akan segala anggota engkau itu sebagai pelihara[an] yang [se]patut padanya dengan pekerjaan yang dinanti[-nantikan balasan] baginya itu.

Maka jika pekerjaan itu sangat besar [balasannya] nescaya [hendaklah] engkau pelihara anggota [engkau] itu dengan pelihara yang bersangatan [juga].

Maka [ingatlah wahai orang-orang yang beriman bahawa] bermula [kelebihan] kaki itu [pada hari akhirat nanti] adalah dinanti-nanti[kan] akan berjalan[-jalan] di dalam kebun[-kebun] syurga dan mahligai[-mahligai]nya.

Dan adapun [kelebihan] tangan itu [pula] maka dinanti-nanti[kan] baginya [untuk] mencapai buah-buahan syurga dan minuman[-minuman]nya.

Seperti itulah [juga] segala anggota[-anggota]  yang lain.

Maka mata [contohnya] hanyasanya ia kerana [hendak] memandang kepada zat Allah Taala di dalam syurga dengan tiada menyerupai kelakuan melihat [kepada segala] yang baharu.

[Sebagaimana firman Allah Taala dalam Surah Al Qiyamah Ayat 22-23,

yang bermaksud, “Pada hari akhirat itu, muka-muka dan wajah-wajah orang-orang yang beriman berseri-seri. (22) Kepada Tuhannyalah mereka melihat (23)”.]

Dan tiada ada [nikmat] di dalam [mana-mana] negeri [di] dunia [ini] dan tiada ada [nikmat] di [dalam mana-mana] negeri [di] akhirat [nanti yang mana] nikmat[nya] yang lebih [ter]besar daripada nikmat melihat [zat] tuhan itu.

Maka patut sangat[lah] bagi mata yang dinanti[-nanti]kan baginya [untuk menikmati] akan sebesar-besar nikmat [iaitu dapat melihat tuhan itu] bahawa dipelihara akan dia dengan sehingga-hingga pe[me]lihara[an] dan dimuliakan [akan] dia [dengan] sehabis-habis [pe]mulia[an].

Dan bahawa tiada dikotorkan [akan] dia dengan memandang akan yang haram.

KITAB AJARAN KAUM SUFI AL-KALABADZI : AJARAN 40.AJARAN KAUM SUFI MENGENAI KETAKUTAN (KHAUF)

Kitab Al-Ta-aruf li-Madzhabi Ahl Al-Tashawwuf

Karya  Ibn Abi Ishaq Muhammad ibn Ibrahim ibn Ya’qub Al-Bukhari AL-KALABADZI

Abu Amr al-Damisyqi berkata : “Orang yang takut itu adalah yang meresa lebih takut kepada dirinya sendiri daripada kepada musuh.”

Ahmad ibn al-Sayyid Hamdawaih berkata: “Orang yang takut itu dibuat takut oleh hal-hal yang menyebabkan (yang lain) merasa takut.”

Abu Abdillah ibn al-Jalla berkata : “Orang yang takut adalah yang ditetntramkan dari hal-hal yang menyebabkan rasa takut.”

Ibn Khubaiq berkata : “Orang yang takut itu diliputi keadaan-keadaan tiap-tiap sat mistis. Pada suatu waktu dia dibaut takut oelh hal-hal yang menyebabkan  rasa takut, dan pada waktu yang lain hatinya ditenteramkan.” Orang yang takut akan hal-hal yang menyebabkan rasa takut adalah orang yang dikuasai oleh rasa takut sampai sedemikian rupa, sehingga dia sepenuhnya menjadi rasa takut, dan segala sesuatu menjadi takut kepadanya. Maka dikatakan bahwa, “Siapa pun yang merasa takut kepda Tuhan, akan ditakuti oleh segala sesuatu.” Orang yang ditenteramkan hatinya dari hal-hal yang membuat rasa takut itu sifatnya adalah sedemikian rupa, sehingga ketika hal-hal itu berupaya mengganggu zikirnya, maka mereka tidak bisa mempengaruhinya, sebab rasa takutnya kepada Tuhan membuatnya tidak menyadari adanya segala sesuatu, maka segala sesuatu itu pun tidak akan menyadari adanya dia.

Puisi berikut akan memberi penjelasan akan hal ini :

Dia yang dibakar api, adalha dia yang melihat api;

Tapi dia yang menjadi api --- bagaimana bisa terbakar..?

Ruwain berkata : “Orang yang takut adalah dia yang tidak merasa takut kepada apa pun selain Tuhan.” Yang dimaksudkannya adalah bahwa dia takut kepada Tuhan, bukan demi dirinya sendiri, melainkan akrena rasa takzimnya kepada Tuhan. Rasa takut hanya demi dirinya sendiri adalah rasa takut kepada rasa itu sendiri.

Sahl berkata : “Rasa takut (Khauf) itu laki-laki, pengharapan (raja’) itu perempuan.” Yang dimaksudkannya adalah, bahwa dari yang dua itu lahirlah hakikat iman.

Dia juga berkata : “Jika seseorang merasa takut kepada yang selain Tuhan, sedang dia meletakkan harapannya kepada Tuhan, maka Tuhan memberinya rasa aman dari ketakutan itu dan dia pun diselubungi.”